Znikające krajobrazy. Opowieść przestrzenna Mirona Białoszewskiego

Wystawa "Znikające krajobrazy. Opowieść przestrzenna Mirona Białoszewskiego" w Muzeum Warszawskiej Pragi ukazuje prawobrzeżną Warszawę, widzianą oczami Mirona Białoszewskiego, w okresie jej dynamicznej urbanizacji i modernizacji. Punktem wyjścia do obserwacji miasta jest powieść „Chamowo”, powstała w 1975 r., gdy po przebytym zawale i dłuższej rekonwalescencji Białoszewski przeprowadził się ze Śródmieścia do mieszkania przy ulicy Lizbońskiej 2 na nowo budowane osiedle na Kępie Gocławskiej (obrzeża Saskiej Kępy).

Dzięki fragmentom z „Chamowa” i innych utworów Białoszewskiego oraz towarzyszącym im nagraniom magnetofonowym i fotografiom, wystawa "Znikające krajobrazy. Opowieść przestrzenna Mirona Białoszewskiego" przybiera formę mapy prawobrzeżnej Warszawy z lat 70. Kierując się tekstem literackim zwiedzający śledzą równocześnie biografię pisarza oraz historię tej części miasta opowiedzianą z perspektywy jej użytkowników. W przytoczonych na wystawie cytatach z „Chamowa” Białoszewski opowiada o procesach urbanizacyjnych uwidoczniając to, co w ich trakcie znika: dzikie łąki, zielska, kąpieliska, krzaki, chwasty, ale też przydomowe ogródki, struktura ulic i stara zabudowa. Jednocześnie używa tej przestrzeni utkanej z zanikających krajobrazów jako literackiej metafory starzenia się i przemijania. Rok z życia Białoszewskiego na „Chamowie” staje się kanwą bardzo osobistej, a jednocześnie wspólnej dla większości ludzi zamieszkujących duże miasta, „opowieści przestrzennej” o znikających krajobrazach w okresie gwałtownych przemian urbanistycznych.