5 młodych reżyserek teatralnych, których spektakle polecamy

Niedawno skończyły szkoły teatralne lub filmowe, uczyły się w Polsce i za granicą. Dziś mijają się na korytarzach teatrów, w których wystawiają spektakle. Młode reżyserki mają już na koncie głośne spektakle i pierwsze sukcesy.

 Katarzyna Kalwat

Zbudowała przejmujący spektakl „Holzwege” w TR Warszawa, portret kompozytora Tomasza Sikorskiego, którego geniusz muzyczny łączył się z nieumiejętnością przetrwania w beznadziejnych latach 80.

W „Wasza wysokość” ze stołecznego Teatru WARSawy na podstawie tekstu Anny Wakulik zastanawiała się, co by było, gdyby Wanda Rutkiewicz przeżyła i dziś była 60-letnią nestorką himalaizmu. A w Teatrze im. Horzycy w Toruniu, przygotowując spektakl „Reykjavik ‘74” (jak „Holzwege” tekst napisała Marta Sokołowska), wybrała się na Islandię, by poszukać prawdy o niewyjaśnionej do dziś historii morderstwa dwóch mężczyzn.

Anna Karasińska

„Ewelina płacze” to jeden z najpopularniejszych spektakli TR Warszawa ostatnich sezonów.

Okrzyknięte błyskotliwym debiutem przedstawienie Anny Karasińskiej pokazuje trójkę aktorów, którzy bawią się swoim wizerunkiem. Towarzyszy im tytułowa Ewelina, młoda aktorka, która marzy, by być jak Magdalena Cielecka. Karasińska absurdalnym poczuciem humoru rozbija powagę spotkania teatralnego, co ma wyzwolić widzów od narzuconych w teatrze schematów zachowania. Właśnie teatralnej publiczności poświęciła swoje kolejne przedstawienie, czyli „Drugi spektakl” w Teatrze Polskim w Poznaniu.

Magda Szpecht

Czy dziś może poruszać historia XIX-wiecznego kompozytora? W spektaklu „ Schubert. Romantyczna kompozycja na dwunastu wykonawców i kwartet smyczkowy” Magda Szpecht pokazuje, że tak, bo wszystko zależy od formy.

Usadza widzów w dawnej kopalni, która dziś jest centrum kultury, i z aktorami z Teatru im. Szaniawskiego w Wałbrzychu, seniorami oraz kwartetem smyczkowym mówią, grają, tańczą, wyświetlają na ścianach epizody z życia kompozytora. Za ten spektakl reżyserka dostała nagrodę w konkursie Paradiso 9. Międzynarodowego Festiwalu „Boska Komedia” – kolejną produkcję przygotuje we współpracy z festiwalem.

Aneta Groszyńska

W „Zapolska Superstar (czyli jak przegrywać, żeby wygrać)” okazuje się, że ugrzeczniona przez szkolne analizy Gabriela Zapolska mogłaby być przodkinią Patti Smith. W spektaklu z Teatru im. Szaniawskiego w Wałbrzychu Zapolska jest pierwszą ofiarą dulszczyzny, ale też pierwszą jej zwyciężczynią, bo po latach to o niej, a nie jej oponentach pamiętamy.

Najnowszym spektaklem Groszyńskiej jest „Głód” na postawie jednej z najbardziej bolesnych analiz współczesnego świata – książki Martina Caparrosa. To godzinny spektakl o bezsilności. Przedstawienie można zobaczyć w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie.

Małgorzata Wdowik

Kultura fizyczna rzadko wkracza do teatru. Ale Małgorzata Wdowik, pokazując „Piłkarzy” w TR Warszawa , używa ich jako pretekst do opowiedzenia o ciele.

Jakie ciało jest dziś warte miliony? Jak wygląda tresowanie go pod narzucone wymagania? „Piłkarze” na podstawie tekstu Krzysztofa Szekalskiego to ciekawe rozważania i atrakcyjna forma. Przez godzinny spektakl prowadzi nas komentator z offu, jak w meczu piłkarskim komentator sportowy. Nadaje spektaklowi rytm, dopełnia tego, co młodzi sportowcy pokazują w ruchu. Kolejne przedstawienie – „Dziewczynki” – reżyserka pokaże wiosną w warszawskim Teatrze Studio